संवाद थांबले .... अन वाद ही संपले ....

तुझ्या अबोल्याने ....काळजाची लय कायमची चुकली .... 

ओढ

मूक भाषा ही प्रीतीची, शब्द रुपात उलगडू कशी रे....
ओढ अंतरीची तुला कशी उमगेना सख्या......
विरहाची काळी रात आणखी किती दिस.....
तुझ्या विरहात किती रडू रे प्रिया ....

प्राजक्त 

अट्टहास

सप्तपदी चालून मन जुळतात का रे ??

मंगलसूत्राच्या काळ्या मण्यांनी प्रेम मिळते का रे ??

मग तुझ्या अन माझ्या प्रेमाला नात्याचा अट्टहास  का ?? 

मिलन

प्रतीक्षेच्या कित्येक युगानंतर तुझे न माझे पुन्हा मिलन झाले ....

विरहाचा  प्रत्येक क्षण.....आसवान सवे तुझ्या कुशीत शांत निजला...

अन ओठांची अनाम ओढ तुझ्या स्पर्शाने स्मरते.... 

हळवे अलवार कातर आपुले क्षण ..... 

प्राजक्त  :-) 

निर्णय

चुकलेल्या निर्णयाची फळे जन्मभर भोगणार आहे ....

मेलेले नातं तुळशी वृंदावनात आयुश्याभर पूजणार आहे .... 

स्वप्न

माझ्या डोळ्यातले स्वप्न
अश्रुंसवे वाहुन गेले
तुझी  वाट पाहता पाहता
अश्रुंमधेच विरुन गेले ....

प्राजक्त

प्रतीक्षा

नियतीने मांडलेला हा दुर्देवाचा फेरा आता तरी संपव देवा .......

सुखाचे आंदण आता तरी पदरी घाल रे देवा...

साडेसात वर्षाची प्रतीक्षा आता तरी सरू दे रे दयाघना.....

आज पुन्हा एकदा हरले मी...सर्वस्व तुला वाहून हि तुला मिळवणे आता अशक्यप्राय झाले .....

कुठे चुकले मी ... प्रेमात... कुठे कमी पडले...एकवार तरी संग आता माझा गुन्हा.....

प्राजक्त

अश्वथामा

भळभळनारी जखम घेवून अश्वथामा आज ही जिवंत आहे...

जगण्याचा शाप घेवून हजारो जीव आज ही त्याचाच मार्ग शोधत आहेत ...

वाट

तुझ्या आठवणीत जागवलेल्या रात्री, आसवांनी भिजलेले माझे डोळे... आज ही तुझ्या वाटेकडे डोळे लावून बसले आहेत ...आता तरी मागे फिर रे सजना...हळवी आर्जवे करता करता दारातली रातराणी ही कोमजली रे ....

प्राजक्त

परीस

तू सोबत असलास कि मन प्रसन्न हसते, सारे दुख क्षणात विरून जाते....

तुला आठवून भलतेच कोडे घालते, उत्तर शोधता शोधता मनातले गूढ आणखी गहिरे होत जाते,

तुझ्या माझ्या नात्याला कधी परीस स्पर्श देवून जाते ....

प्राजक्त

जखम

आज तो दिसला मला , कितेक्य वर्षाने .....तसाच लाघव हसताना ...

न खपली धरलेली जुनी जखम  पुन्हा भळाभळा वाहू लागली......

माझ्या अश्रूच्या सवे.....

प्राजक्त

घुसमट

इवल्यासं मन माझे...अनेक प्रश्न त्याला सतावतात.... 

शब्द जोडून उत्तरही शोधते...पण कोणास ठाऊक का....

एक रुखरुख कायम सलते...

कुठे चुकलं माझे....एक अक्षर ही न बोलता तू एवढा परका झालास....

ओठ अबोल होतात...न डोळे ओठांची घुसमट बघून ओलावतात....

 

प्राजक्त

मूक भाषा ही प्रीतीची, शब्द रुपात उलगडू कशी
ओढ अंतरीची माझ्या,सख्या तुला उमगेना कशी विरहाची काळी रात आणखी किती दिवस रडवेल
अबोल तुझ्या आठवणीना आसवातून गाळू मी कशी..

प्राजक्त

विरह

मिटलेल्या पापण्याच्या कडा ओलाऊ लागल्या....

नयनी माझ्या तुझ्या आठवणीचे क्षण दाटू लागले...

तुझ्या माझ्या विरहाने...अंगणीचा प्राजक्त ही कोमेजू लागला......

प्राजक्त

तू सुगंध बनून अजून दरवळतोस श्वासात माझिया ...

अंगणीचा पारिजात बरसतो नसानसात माझ्या...

का कळेना पण असे काय झाले ...

श्वास अडकलेत माझे श्वासात तुझिया ....

प्राजक्त

बंध

तुझ्या माझ्या नात्याचे बंध
मी अजूनही तसेच जपते
तुझ्या गोड आठवणीनी
डोळ्यातली आसवे टिपते

प्राजक्त